Podzielnik kosztów ogrzewania powinien być dostosowany do specyfiki polskiego budownictwa. Jak to zdefiniować? Nasze budownictwo odznacza się niekiedy niezbyt odpowiednią jakością izolacji ścian wewnętrznych, jakie oddzielają konkretne lokale. Są też braki izolacji pionów grzewczych które są prowadzone na zewnątrz ścian. To właśnie główna przyczyna przepływów między różnymi mieszkaniami o różnorodnej temperaturze, a także niezarejestrowanych zysków ciepła, biorących się z pionów grzewczych.
Ogólnie wyznaczanie indywidualnych kosztów ogrzewania lokali w danej lokalizacji, w której mieszka wiele rodzin określa artykuł 45 a ust.9 ustawy Prawo energetyczne. Regulacja taka definiuje wybór takiego sposobu rozliczania, która gwarantuje określanie opłat w sposób odpowiedni zużyciu ciepła na ogrzewanie. Właściwie to podzielniki kosztów ogrzewania rejestrują ciepło z grzejników do lokalu – . Nie jest to jednakże równoznaczne z ilością ciepła, jaka jest konieczna, aby ogrzać takie mieszkanie.
Ciepło dostarczone do budynku przez sieć miejską, jakie koszty powinniśmy rozdzielić, dochodzi 3 drogami: przez grzejniki, piony grzewcze i z sąsiednich lokali. Najmniej zawiłe określenie takiej ilości to konieczność dodatkowego pomiaru temperatury wewnątrz mieszkania. W momencie zastosowania do podziału kosztów ogrzewania podzielników, jesteśmy w stanie określić tylko ilość energii z grzejników. Natomiast, 2 inne źródła energii (wspomniane ciepło zciepło (sprawdź kotły wodne)w i z sąsiednich lokali) nie jest zarejestrowane.
W taki sposób, gdy suma energii cieplnej, jaka bierze się z pionów i z pozostałych lokali, przekracza ilość energii z grzejników, to podsumowywanie kosztów ogrzewania lokali jedynie na podstawie odczytu ciepłomierzy, może wskazywać na absurd. Stąd też należy pamiętać o tych kwestiach. To pozwoli lepiej nam pojąć, dlaczego stan rzeczywisty czasami jest całkowicie odmienny od wskazywanego, to umożliwi także podejść do tematu bardziej fachowo, eliminując ewentualne błędy.