Urządzenia tryskaczowe, zatem inaczej mówiąc, instalacja tryskaczowa należy do stałych urządzeń gaśniczych (SUG) i są wykorzystywane do gaszenia pożarów w początkowej fazie za pomocą zapasu wody, czyli środka gaśniczego.

Oprzyrządowanie budynków w tryskacze ułatwia oprócz dużego ograniczenia strat powstałych wskutek pożaru, również powiększenie powierzchni stref pożarowych oraz długości dojść ewakuacyjnych.

Posiada to duży wpływ na pomniejszenie cen inwestycji. Obiekty, które powinny być zaopatrzone w stałe urządzenia gaśnicze, definiuje rozporządzenie w kwestii ochrony PPOŻ obiektów. Tworzenie, wykonanie i eksploatacja tego typu urządzeń tryskaczowych w naszym kraju odbywa się najczęściej w oparciu o wskazówki amerykańskie NFPA 13 czy niemieckie VdS CEA 4001. Tryskacz powinien być całkowicie zaprojektowany, wytworzony i eksploatowany zgodnie z jednym wybranych standardów.

Nie wolno wykonywać jakichkolwiek kombinacji pomiędzy poszczególnymi standardami, ponieważ występują bardzo znaczne różnice pomiędzy nimi, zarówno jeśli chodzi o źródła wody, jak i właściwości chronionych przestrzeni. Fundamentem do zaaranżowania tego typu narzędzia jest zakwalifikowanie go do adekwatnej klasy zagrożenia pożarowego – zależnie od wielkości i typu chronionych miejsc i od rodzaju chronionych w tego typu sposób materiałów czy sposobów ich przechowywania. Trzeba mieć na uwadze także typy pudełek, w których są przechowywane surowce. Wielokrotnie bywa tak, że palność opakowania (opakowania z tektury) jest większa, niż palność surowców przechowywanych.

Klasy niebezpieczeństwa pożarowego są określane za pośrednictwem oznaczenia LH dla małego niebezpieczeństwa, OH dla średniego, HHP dla znacznego w lokacjach produkcyjnych oraz HHS dla dużego niebezpieczeństwa tam, gdzie są składowane materiały.